Second year visa

Deze week heeft in het teken gestaan van werken en het zoeken naar een baantje met uitzicht op het tweede jaar visum. De scholen zijn weer begonnen dus het is door de week rustiger op mijn werk. In m’n vrije tijd heb ik voornamelijk achter de laptop gezeten. Ik heb dagelijks een aantal sollicitaties gedaan. De meeste functies waren als Au Pair bij gezinnen op de boerderij.
Aan het einde van de week had ik vier positieve reacties terug. Er zijn twee gezinnen in Queensland, heel ver land inwaarts, middenin de woestijn waar ik per 6 maart kan beginnen. Maar om nou 88 dagen in een dorp te zitten met minder dan 600 inwoners, met eens per week een vlucht naar de bewoonde wereld (met een tien persoons vliegtuigje), waar sinds een jaar geen drup regen is gevallen.. Hmm, nee geloof niet dat het mij gelukkig gaat maken. Dus uiteindelijk heb ik besloten om dat niet te doen.
Ook ben ik gebeld door een hotel in York in Western Australia, 90 km vanaf Perth. Waar ik voor kost en inwoning 88 dagen achter de bar of in de bediening kan werken. Ze tekenen het dan af als boerderij werk via haar man z'n boerderij..
En er is een gezin in Brisbane aan de oostkant van Australië. Vader, moeder Tiffany en zoon Zy van 10 jaar oud. Zy heeft een milde vorm van Asperger. Vader werk door de weeks van 6-19 en moeder is om de week weg voor werk. Wat levert het op? Kost en inwoning en $150 zakgeld p.w. Weekends vrij en misschien kan ik dan mooi wat bijverdienen in de horeca. Nadeel het is nog niet bekend of het postcode gebied geldig is voor het tweede jaar visum en ze willen graag dat ik een half jaar blijf.. Dan kan ik Nieuw Zeeland en Azië voorlopig wel op m’n buik schrijven. Lastig lastig. Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar het gezin in Brisbane. We wachten op uitslag van de gouvernante over het tweede jaar visum. Als dat rond is vlieg ik 6 maart richting Brisbane. Tot die tijd ben nog steeds aan het solliciteren. Wordt vervolgt!

Vrijdag avond waren we uitgenodigd bij het afscheidsdiner van Jess een collega van Trent. We zijn met een groepje van zijn collega’s naar Midori Tappanyaki geweest. Dit is een Japans restaurant in de stad. We zaten met z’n allen aan een lange tafel rondom een grote grill plaat, waar ons menu werd bereid door een chefkok. De chefkok maakte er een hele show van, het eten was heerlijk en het gezelschap nog veel beter. Na het eten zijn Dan, Trent en ik de stad in gegaan, opzoek naar een karaoke bar en na een kroegentocht hebben we die uiteindelijk gevonden. Helaas zijn we niet aan de beurt gekomen en hebben we niet gezongen. Misschien maar beter ook...

Zaterdag ochtend hebben we uitgeslapen en zijn we rond de middag naar de Dome gereden, een koffie café hier in de buurt, voor een brunch. Daarna hebben we wat boodschappen gedaan en thuis lekker lui een filmpje gekeken. Op de namiddag moest ik werken het was weer volle bak en de avond vloog voorbij.

Zondag zijn we naar Freo (Fremantle) gereden. We hebben bij Ootong & Lincoln ontbeten omdat het de vorige keer zo goed was bevallen. Vervolgens zijn we langs de kust omhoog gereden naar Hillary’s Boat Harbour. Een toeristische plaats aan de kust. Toen we aankwamen stonden we in de rij om te parkeren, zo druk. Nadat we eenmaal een plekje hadden bemachtigd zijn we naar het strand gelopen, waar we de middag hebben vertoefd. Daarna zijn we langs de winkeltjes en cafétjes gelopen en hebben we gedineerd aan het water. Waarna we terug naar huis zijn gereden. Eenmaal thuis heb ik wat wasjes gedraaid want Trent moest zijn tas inpakken voor een weekje varen, een soort van training voor zijn grote missie. Vanochtend heb ik hem weg gebracht, best wel gek nu ben ik alleen thuis met de hond. Gelukkig zijn het maar een paar nachtjes...