Again another chapter..

Ik lig op dit moment in het gras in de achter tuin mijn blog te schrijven. De zon schijnt, er waait een klein briesje en het is 28c, het is lente! Wat kan ik toch ontzettend genieten van een mooie dag zoals deze..

Het gesprek bij Assaggini verliep goed. Rod, de eigenaar van Assaggini kwam met een aanbod dat ik niet kon weigeren. Ik heb dan ook besloten om zijn aanbod aan te nemen. Mijn eerste full time jaar contract in Australië is daarmee een feit en ik begin per 7 oktober aan mijn nieuwe uitdaging als Venue Manager.

Ik heb Raw Meet mijn ontslag brief toegestuurd en hen ondanks mijn nul uren contract twee weken opzegtermijn gegeven. Sinds mijn ontslagbrief heb ik niks meer gehoord of gezien van de eigenaresse. En dat bevestigd voor mij alleen maar dat ik de juiste keuze heb gemaakt. De laatste periode draaide ik het café compleet zelfstandig en daar kreeg ik geen enkele waardering voor. De droom om ooit m’n eigen café te openen is niet veranderd, ik heb ontzettend veel geleerd en dat is waardevol. Het heeft mij o.a. geleerd hoe je een pas geopende zaak moet runnen en het heeft me duidelijk gemaakt wat ik wel en niet belangrijk vind op dat gebied. Ik heb ontzettend veel lieve mensen ontmoet die ik zonder deze baan niet was tegen gekomen. Ik was gewoon klaar voor een nieuwe uitdaging en die kwam op mijn pad.

Op zondag zijn Trent en ik weer een dagje naar Prahran geweest, waar Trent een afspraak bij barbershop The Bearded Man had. De jongens hadden de week ervoor bezoek gehad van de Nederlandse barbers van Schorem Rotterdam en waren laaiend enthousiast. De barbershop in Prahran is altijd een soort van uitje. Ze kennen ons inmiddels en terwijl Trent zijn haar wordt gedaan zit ik aan de stamtafel een bakje koffie te drinken en met de barista te kletsen. Het was een heerlijke zonnige lentedag en nadat Trent klaar was zijn we naar een voor ons nieuw gedeelte van de wijk gelopen waar nog meer hippe barretjes en cafeetjes zaten. We zijn op een terrasje gaan zitten en hebben heerlijk in het zonnetje zitten lunchen. Daarna hebben we nog wat kleine boetiekjes bezocht en op de namiddag zijn we weer naar huis gereden.

Dinsdag werd onze nieuwe etenstafel bezorgd, een prachtig gerecycled teak houten tafel. Helaas waren de stoelen die we besteld hadden in de verkeerde kleur geleverd, dus die moesten weer terug. Gelukkig hebben we de juiste stoelen inmiddels ook binnen en het eind resultaat is prachtig. Nu kunnen we eindelijk wat familie en vrienden uitnodigen voor een etentje.

Woensdag middag ben ik naar Mornington gereden waar ik een soort van introductie middag bij Assaggini had. Ik heb mijn papieren ingeleverd en Rod een handje geholpen achter de bar. Op woensdag is er een grote markt in de hoofdstraat van Mornington, de lente is net begonnen en dus was het druk. Rond vier uur kwam de avond dienst binnen en hebben Rod en ik samen een rooster gemaakt voor de komende week. Ik sta full time ingepland en Rod en ik werken veel samen. De bedoeling is dat hij me zo snel mogelijk inwerkt zodat ik zelfstandig het restaurant kan draaien en hij een stapje terug kan doen. Als ik volledig ben ingewerkt op de vloer gaat hij me inwerken op management gebied. We gaan echt kijken naar de cijfers van het bedrijf, of we onze marges halen en waar knel punten liggen. Erg interessant allemaal, ik kan niet wachten om te beginnen.

Op vrijdag hadden Trent en ik beiden vrij, het was een nationale vrije dag in Australië. Op zaterdag stond de Grand Final van het Footbal seizoen gepland en omdat dat op een zaterdag valt, is de vrije dag naar de vrijdag geschoven, want zo aardig zijn de Aussies dan weer wel. Het was zonnig buiten, ik heb de was opgehangen en we zijn de tuin in gegaan. Ik heb een paar planten gepland en Trent heeft het gras gemaaid. Toen we klaar waren hebben we met een flesje cider in de zon gelegen.

Om zeven uur hadden we een tafeltje gereserveerd bij Assaggini. Trent en ik wilden graag uiteten bij mijn nieuwe werk. Voor Trent de ideale manier mijn nieuwe werkplek beter te leren kennen en voor mij goed om als gast de sfeer in het restaurant te proeven. We hadden een goed glas wijn besteld en de tapas waren heerlijk. Halverwege werden er cocktails naar ons tafeltje gebracht en stond Rod op de achtergrond te lachen. De cocktail die we kregen was de beste cocktail die ik ooit heb gehad. Nadat we uitgegeten waren kwam Rod even bij ons zitten, we hebben een poosje met elkaar zitten kletsen. Op het eind van de avond zijn Trent en ik voldaan naar huis gereden.

Zaterdag ochtend hebben we uitgeslapen. We werden gewekt door het zonlicht dat door het raam scheen. De zon maakt mij zo gelukkig, je wordt wakker en voelt je meteen energiek. Trent en ik hebben samen een uitgebreid ontbijt gemaakt en hebben in de tuin rond gehangen. Daarna hebben we ons klaar gemaakt voor de Grand Final. Footbal ook wel footy genoemd is ontzettend groot hier in Australië. Er spelen 18 clubs mee in de hoogste league. En de Grand Final was tussen Hawthorn en Weast Coast Eagles. Geen van beide is Trent of mijn favoriete club. Maar de Grand Final heeft sfeer, net zoveel sfeer als dat het Nederlands elftal moet spelen.
We waren uitgenodigd voor een barbecue bij vrienden van Trent zijn vader. Toen we in Bittern aankwamen en de auto hadden geparkeerd zagen we iedereen rondom de grote schuur staan. Trent zijn vader kwam op ons afgelopen en we werden meteen mee naar binnen genomen. We hebben geld ingelegd en een lotje getrokken voor de beste speler. We kregen wat drinken aangeboden en zijn aan de bar gaan zitten. De schuur was een prachtig grote “mencave”, het was rustiek ingericht met een mooie open haard. Aan de muur hing een grote tv, er stonden sta tafels en er was een groot buffet. Er waren zo’n 30 mensen en gaande weg de middag arriveerden meer. De meeste aanwezigen waren voor Hawthorn, die uiteindelijk de wedstrijd ook wonnen. De barbecue werd na de wedstrijd aangestoken en er werd buiten een kampvuur gemaakt. We hebben heerlijk rondom het vuur zitten eten. Het was een super gezellige dag!

Zondag ochtend ging de wekker, we hadden een dagje naar het Dandenong Ranges National Park gepland. Het National Park ligt zo’n ander half uur ten noorden van Crib Point. De Dandenong’s is een bergachtig gebied, met op 633 meter de hoogte berg, Mount Dandenong genaamd. Het gebied bestaat uit glooiende heuvels, verweerde valleien en geulen bedekt met regenwoud waaronder Mountain Ash bomen en varens. We zijn via een small kronkel weggetje naar het kleine bergdorpje Sassefras gereden waar we bij Miss Marples Tearoom hebben ontbeten. Het was een schattig klein thee huisje waar ze overheerlijke scones met vers gemaakte jam serveerden. Na ons ontbijt zijn we bij het naast gelegen thee winkeltje naar binnen gegaan. Het was ongelofelijk hoeveel verschillende soorten losse thee ze er hadden en allemaal verschillende soorten thee servies. We konden dit winkeltje niet uit zonder iets te kopen! Ik heb een mint groene theepot gekocht, met twee bijpassende kopjes en een paar pakjes thee. Vervolgens hebben we nog een aantal kleine boetiekjes bezocht voordat we weer in de auto stapten richting Olinda. Olinda is net als Sassaefras een klein berg dorpje en aan de kronkelige hoofdstraat zijn een paar boetiekjes en cafeetjes gevestigd. Trent en ik hebben wat rond geslenterd en zijn bij een cafeetje naar binnen gegaan waar we hebben geluncht. Na de lunch zijn we weer in de auto gestapt en via een grindweg door het prachtige nationale park gereden. We waren omringt door rechte, hoge bomen, grote varens en de zon die daar tussen door schitterde. De weg ging berg op, berg af kronkelend naar beneden, hier en daar stond een klein huisje of een schuur, maar des te langer we onderweg waren de minder bewoond het was. We hebben de auto gestopt en zijn even uitgestapt. Het uitzicht was adembenemend en het rook zo ontzettend fris. Ons telefoon had geen signaal meer, dus besloten we om verder te rijden. Na zo’n drie kilometer verscheen uit het niets een 43 meter hoge damwand rechts van ons. De dam houdt zo’n 40.000 megaliter water tegen, het water van Silvan Lake. Langs de damwand was een groot park aangelegd. We hebben de auto geparkeerd en zijn het park in gelopen. Het was druk, veel mensen waren er een dagje op uit met hun familie. Mensen waren aan het picknicken en kinderen waren aan het spelen. Trent en ik hebben een wandeling gemaakt en zijn naar de andere kant van de damwand gelopen waar we uitzicht hadden over het meer. Er hing een informatie bord wat ons vertelde dat Silvan Lake een beschermd gebied is dat de oostelijke wijken van Melbourne van drinkwater voorziet. Erg interessant dus. Vervolgens zijn we na een tijdje weer in de auto gestapt en via de andere kant van het park naar huis gereden.

Na het heerlijke weekend samen begon mijn nieuwe werkweek bij Assaggini. Ik stond dubbel ingepland en moest ingewerkt worden. De focus voor deze week lag voornamelijk op het leren kennen van het menu, de wijnen en cocktails die we serveren en de service die we onze gasten bieden. Ik heb elke dag samen met Rod het restaurant geopend en in de avond de boel afgesloten. Ik had aan het einde van de werk week 60 uren gedraaid en was kapot. Gelukkig ging het allemaal erg goed, pak ik dingen snel op en is Rod erg tevreden. Helaas merk ik aan mezelf dat ik moet wennen aan het nieuwe ritme. Ik heb immers de laatste periode alleen maar dagdiensten gedraaid en dit is het tegenover gestelde. Ook heb ik er moeite mee dat ik weinig tijd met Trent door breng. Ik kom thuis als hij op bed ligt en om 6 uur gaat zijn wekker en zet ik hem een half uurtje later op zijn werk af… De weekenden is hij vrij en ben ik aan het werk.. Het is niet de meest ideale situatie..

Nu hoor ik jullie denken, je bent nog maar net begonnen, je moet het een kans geven en misschien heb je gelijk. Toch merk ik aan mezelf dat het werk me op het moment, naast een vast inkomen, nog geen voldoening geeft. En dat zorgt ervoor dat ik weer twijfel aan alles wat ik doe. En voor veel mensen die mij kennen komt dit jullie vast bekend voor. Zodra ik geen uitdaging meer zie, me verveel of iets me geen voldoening meer geeft word ik onrustig. Onrustig door mijn eigen gedachte en in mijn hart. Ik word in acht maanden 30 en heb serieus geen idee wat ik wil met mijn leven. Of ik in Australië wil blijven wonen, ik misschien toch weer wil gaan reizen of wat voor carrière ik zou willen.

Ik weet alleen dat ik van de zon wil genieten, ik van sporten hou en F45 ontzettend mis. Ik mis het om een aantal goede vrienden van thuis om me heen te hebben en dit soort diepzinnige of soms ontzettend onzinnige gesprekken mee te hebben. Ik heb nog een aantal reis bestemmingen hoog op mijn lijstje staan. Wat sommigen van jullie weten is dat als ik terug zou komen na twee jaar werken, wonen en reizen in Australië, ik graag naar Canada zou willen. En dat working holiday visum kan worden aangevraagd tot en met je 30ste en sinds ik behoorlijk in de buurt kom, begint dat aan me te trekken. Trent en ik zitten nog midden in het proces van mijn partner visa, wat mij veel minder flexibel maakt en de uitslag daarvan kan nog wel 12 maanden duren…. Tsja soms weet ik het gewoon even niet meer….