Twee jaar geleden..

Twee jaar geleden vertrok ik met een backpack vol dromen naar het zonnige Australië. De eerste maanden waren net een film, ik ontmoete bijzondere mensen, had een leuk baantje in de horeca, ik deed veel leuke dingen en ontmoete de man van mijn dromen… Hoe mijn leven er nu uit ziet, had ik toen nooit kunnen bedenken. Ik was van plan om te reizen, de bestemming was onbekend, want er was geen exact plan uitgestippeld. Ik had niet ontzettend veel geld gespaard, zoals sommige mensen doen voordat ze op reis gaan. Ik had geen idee wat me te wachten stond.

Ondertussen ben ik samen met Trent van Sydney naar Melbourne gereisd, we zijn langs de kustlijn gereden en hebben gekampeerd in een klein campertje. Ik heb in de staat Western Australia gewoond en een heel groot stuk van de westkust gezien.
Ik heb voor mijn tweede jaar visum op een varkensboerderij gewerkt.
En Trent en ik hebben de oversteek gemaakt van Perth naar Melbourne, waar we nu alweer vier maanden wonen.

Toen ik in Australië aankwam had ik geen idee hoe immens groot dit land eigenlijk is. En ik wist ook niet dat het bijna onmogelijk is om alles van dit mooie land in zo’n korte tijd te kunnen zien. Ik heb nog vele mooie bestemmingen op mijn lijstje staan en ik ben blij dat ik de kans krijg om dat nog te doen. Want na vandaag zit ik officieel op mijn bridging visa!

21 augustus, mijn eerste weekend vrij sinds ik bij Raw Meet werk. Trent en ik besloten om naar Canberra te vliegen en Dan op zijn verjaardag te verassen. We hebben last minute een vlucht geboekt en Dan was erg blij om ons weer te zien.

In de avond zijn we naar de Polite Bar gegaan, dit is een jaren 50 lounge bar in de wijk Manuka. Toen we binnen kwamen zat er een man piano te spelen. We kregen een tafel toegewezen, bestelden een aantal cocktails, wat tapas en we hebben een zeer gezellige avond gehad.

De volgende dag hebben we uitgeslapen en zijn we aan het eind van de ochtend naar Braddon gereden, een populaire wijk in Canberra. Het was bruisend, hip en had tientallen coole cafeetjes. Na een kop koffie zijn de mannen bij een barber-shop naar binnen gelopen en dus had ik lekker de tijd om de markt en wat winkeltjes te bezoeken. Het was zonnig en 24 graden, veel mensen waren buiten en iedereen was vriendelijk. Toen de mannen klaar waren zijn we naar The Public bar gegaan waar we op het terras in de zon een aantal biertjes hebben genuttigd. Daarna hebben we bij een burgertentje wat gegeten en vervolgens zijn we in een of andere discotheek beland. We hebben erg gelachen om alle dronken mensen die een dansje waagden..

De volgende ochtend zijn we naar het centrum van Canberra gereden, waar we bij een beruchte bakkerij een heerlijke, mega grote milkshake hebben besteld. De milkshakes waren een aantal weken geleden op het nieuws en dus moesten we dat proberen. Ik had een Nutella en pretzel milkshake besteld. De milkshakes waren mega groot en heerlijk ongezond. Na al die calorieën besloten we een bezoek te brengen aan het Australian War Memorial. Een indrukwekkend gebouw in het midden van Canberra. Het Memorial is naast een bijzondere herdenkingsplek, een groot museum met een uitgebreid archief, waar we ongeveer vijf uren hebben rond gedwaald. Het was ontzettend interessant. Die avond besloten we om samen een maaltijd te koken. We hebben boodschappen gedaan, gekookt, een filmpje gekeken en op de bank gehangen.

De volgende dag was het helaas alweer tijd om terug naar Melbourne te vliegen. We hebben gezamenlijk ontbeten en zijn in de auto gestapt. We hebben in Braddon nog een bakje koffie gedaan en zijn na het vliegveld gereden. We waren net op tijd met inchecken en na een uurtje vliegen kwamen we alweer aan op Melbourne airport. Jorjia stond ons op te wachten en heeft ons naar huis gebracht. Waar wij al onze spullen hebben uitgepakt, ons kleding hebben gewassen en nog wat boodschappen hebben gedaan.

En dinsdag was het voor ons beide weer tijd om aan het werk te gaan.. De afgelopen weken waren hectisch voor me. Ra, de manager van het café nam ontslag en vertrok van het ene op het andere moment. Zonder enige overdracht kreeg ik haar rol op me geworpen en moest ik me maar zien te redden. Ik miste een full timer wat betekend dat ik tot op het heden 6 dagen per week heb gewerkt. Gelukkig is het einde in zicht, want we hebben inmiddels een super leuke meid aangenomen die mij in het café gaat helpen, ze heet Shae en is 30 jaar. Ik heb een werkrooster gemaakt, ik ga weer terug naar 40 uurtjes werken en daar kijk ik naar uit.

In mijn mengelmoes functie als barista/kok/manager voer ik taken uit die ik nog nooit eerder heb gedaan. Ik bestel onze producten rechtstreeks van de leverancier, ik bedenk nieuwe recepten, bereid deze, ik werk aan de presentatie van de producten, ik maak werkroosters en train de nieuwe medewerkers. Voor nu daagt het me uit, maar het slechte management en hun onervarenheid in de horeca maakt het lastig om met elkaar samen te werken.. Bovendien als ik iets eenmaal heb gedaan en het onder de knie heb verveelt het me snel.. Stiekem denk ik alweer aan een nieuwe baan of misschien een leuke reis..

En toen was daar in enen een email van Assagini, de tapas/wijn bar waar ik, voordat ik bij Raw Meet werkte een aantal diensten heb gedraaid. De eigenaar schreef dat er een management positie met doorgroeimogelijkheden vrij is. Ik had een goede indruk achtergelaten en zou de perfecte kandidaat zijn voor de functie. Ook al weet hij dat ik een full time baan in Somerville heb, wilde hij het toch met me delen. Het aantal uren en het inkomen zijn bespreekbaar al met al een erg interessant aanbod dus. Ik heb hem meteen terug gemaild en we besloten om met elkaar in gesprek te gaan.. Bijzonder dat zoiets zomaar op mijn pad komt. Het voelt bijna alsof het voorbestemd is. Ik hou jullie op de hoogte!