Heimwee

Daar zit ik dan weer met m’n laptop op schoot aan mijn blog te werken. Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. Door de lange dagen op het werk blijft het er een beetje bij. En eerlijk gezegd gebeurt er op het moment weinig interessants om over te schrijven. Toch schrijf ik weer een blog omdat het voor mij een soort van dagboek is en ook zodat jullie in Nederland weten wat er zich in mijn leventje afspeelt.

De afgelopen periode is voor mij niet gemakkelijk geweest. Ik ben onrustig en weet niet zo goed wat ik wil. Dit heeft meerdere oorzaken, onder andere is het mijn persoonlijkheid, het gemis van thuis, mijn huidige levensstijl en mijn werk.

In de ochtenden ben ik veelal alleen thuis. Ik kijk dan vaak even een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden terug. Niet voor de drama, maar het is zo heerlijk om even mijn eigen taal te horen. Ik mis het om de Nederlandse taal te spreken, want dit gaat automatisch en staat zoveel dichter bij mijn gevoel.

Mijn werk bij Assaggini gaat goed en ik vind het werk ontzettend leuk. Ik ben helemaal ingewerkt op de vloer en begin beetje bij beetje meer mee te krijgen van het management gedeelte. Helaas veranderen mijn uren niet en moet ik toegeven dat ik er zo langzamerhand wel een beetje genoeg van begin te krijgen om elk weekend te werken. Het meest vervelende is dat ik hierdoor weinig tijd met Trent door kan brengen. Er is namelijk geen tijd voor een avondje romantisch uit eten, een lekkere luie dag thuis of een weekendje weg. Mijn leventje bestaat op het moment grotendeels uit slapen en werken.

Op mijn werk zie ik vaak groepjes vrienden die een drankje met elkaar doen. Of families die gezellig samen uit eten gaan. Thuis waardeer je die dingen misschien niet zo erg, of sta je er gewoon niet bij stil. Maar als je aan de andere kant van de wereld zit zijn het de kleine dingen die je mist. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld was er live muziek bij ons in het restaurant en bestelde een groepje meiden een aantal cocktails en dan mis ik de avondjes uit met mijn vriendinnen. Ik mis de gezelligheid, de goede gesprekken, de roddels en een knuffel.

Op zulke momenten vraag ik me af waar het leven eigenlijk om draait. Mijn insteek was om te gaan reizen, dat is spannend, avontuurlijk en natuurlijk mis je dan ook de mensen die je liefhebt. Maar thuis is dan nog gewoon in Nederland, daarnaast heeft reizen vaak een eind datum en weet je dat je uiteindelijk weer thuis komt. Voor mij is dit sinds de aanvraag van mijn visum veranderd. Trent en ik hebben nu onze verplichtingen en verantwoordelijkheden, kort gezegd er moet gewerkt worden om de rekeningen te betalen en om te sparen voor een vakantie naar Nederland. Inderdaad een vakantie naar Nederland. We zijn van plan om mijn 30ste verjaardag samen in Nederland te vieren. Het is voor Trent de eerste keer dat hij Nederland bezoekt en ook de eerste keer dat hij mijn familie en vrienden in het echt gaat ontmoeten. Hou 18 juni vrij in je agenda, want dan is er een feestje ☺

Door de wisselende diensten die ik draai, schiet het (gezond) eten er op het moment vaak bij in. Gelukkig heb ik sinds kort een super leuke, nieuwe sportschool gevonden en ben ik weer volop aan het trainen. Op mijn vrije dagen eet ik zo gezond mogelijk en probeer ik een normaal dagritme aan te houden om de schade wat te beperken. De sportschool waar ik nu naartoe ga doet boot camp trainingen die vergelijkbaar zijn met F45. Ik heb ook een tijdje Crossfit gedaan, maar de focus lag voornamelijk bij gewichtheffen, wat niet geheel mijn doel is. Terwijl het bij de nieuwe sportschool Body Change meer om techniek gaat, verder vind ik de afwisseling tussen spiergroep training en cardio erg fijn.

Afgelopen week heb ik Lene en Ross ontmoet, ze waren bij ons in het restaurant uit eten. Lene is 31 en komt uit Kristiansand, Noorwegen. Haar partner Ross is 34 en is Australisch. Lene heeft Ross 5 jaar geleden ontmoet toen ze aan het backpacken was. Ze heeft net als ik een partner visum aangevraagd en ze zijn inmiddels getrouwd en hebben een zoontje van 5 maanden. Lene vroeg mij toen ik hun serveerde waar ik vandaan kwam en hoelang ik al in Australië was. Lene vertelde mij dat ze het moeilijk vindt om zover bij haar familie en vrienden vandaan te zijn. Ik vertelde haar hoe ik dat ervaar en Lene begon te huilen. Het is zo bijzonder om iemand te ontmoeten die in een vergelijkbare situatie zit en begrijpt hoe het voelt. We besloten nummers uit te wisselen en met elkaar in contact te blijven. Afgelopen dinsdag hadden we afgesproken om een bakje thee te doen bij de Pelikans Societe in Hastings. Het was super leuk om haar weer te zien en we hebben een hele poos zitten kletsen. Lene gaat nog steeds elk jaar terug naar huis om haar familie en vrienden te bezoeken. Over drie weken vliegen ze voor het eerst met hun drietjes richting Noorwegen.

Ik heb afgelopen week ook met Rachel afgesproken. We zijn samen te lunchen geweest bij de Pelikans. Rachel was mijn collega bij Raw Meet en ik had haar al een tijdje niet gezien. Rachel is nu 22 weken zwanger en haar buik is ontzettend gegroeid, ze is prachtig zwanger. Als Rachel en ik samen zijn vliegt de tijd, we hebben dan ook wel vier uren zitten kletsen. Nadat we afscheid van elkaar hadden genomen en zij naar huis moest heb ik nog even met de manager van de Pelikans gesproken, ze hebben op het moment een vacature en ik ga daar volgende week een trial doen. Kijken of dat wat voor mij is, dan zou ik in ieder geval geen avonden meer hoeven te werken..

Ik houdt jullie natuurlijk op de hoogte. Als laatste, ik ben benieuwd hoeveel mensen mijn blog lezen. Voor diegenen die dat nog steeds doen, laat even een reactie achter als je wilt, want dat zou ik super leuk vinden!