Komt tijd komt raad deel 1
Blijf op de hoogte en volg Nynke
19 Januari 2016 | Australië, Crib Point
Ik persoonlijk vind het erg lastig om geen deel meer van mijn familie en vrienden hun dagelijkse leven uit maakt. Soms zou ik willen dat ik even een goed gesprek met m’n moeder kon voeren, met m’n vader kon knuffelen of een geheimpje met m’n zusje kon delen. Helaas gaat dat op deze afstand niet..
Ik wilde al een tijdje aan een nieuwe blog beginnen, maar ik had er simpel weg nog geen tijd voor gehad. De afgelopen maanden waren anders, lastiger dan voorheen.
Ik besloot na oud en nieuw om volledig te stoppen met werken bij Assaggini. Het was gewoon niet met mijn nieuwe baan te combineren. Ik had totaal geen structuur meer in mijn leven. Ik was in de weekenden overdag bij de Pelikan Societe aan het werk, kwam thuis voor wat eten en ging meteen door om in de avond nog een late dienst bij Assaggini te draaien. Ik vond het lastig om het volledig los te laten, omdat ik het zo naar m’n zin had daar. Maar ik wist ook dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik was moe, had geen tijd meer voor mezelf, voor Trent of een sociaal leven buiten mijn werk.
Helaas verliep mijn vertrek niet zo soepel als ik had gehoopt. Rod zag me liever niet gaan, hij speelde op mijn schuld gevoel in en toen dat niet werkte besloot hij mij niet te betalen voor mijn laatste werkweek. Het waren gelukkig maar 10 uren geweest, toch kwam het erg rauw op mijn dak. Ik had ver tot na mijn opzegtermijn diensten voor hem gewerkt om hem uit de brand te helpen. En dan word je zonder een bedankje en je laatste pay-check zo de deur uit gezet. Ik heb erover gedacht om dit aan te vechten, maar ik heb uiteindelijk besloten om ervan te leren en mijn energie in positieve dingen te steken.
De eerste weken bij de Pelikan Societe waren even wennen. De manier van werken was anders dan het multi tasken bij Assaggini. Ik ben sectie waitress en hoef me alleen maar op mijn eigen sectie te richten en me niet ook als host of bar vrouw op te splitsen. Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed of dit baantje wel geschikt voor mij was. De dagen duurden lang, er waren momenten dat ik me verveelde en dat maakte me onzeker. Ik begon wat naar andere baantjes te zoeken, maar wilde eigenlijk ook niet meteen alweer opgeven. Ik heb full time werk en het fijne is dat ik elke avond vrij heb. Ik kan een gezonde maaltijd koken, op de bankhangen of met vrienden afspreken. En het is maar 10 minuutjes rijden vanaf ons huis.
Op één van mijn vrije dagen werd ik door een aantal collega’s uitgenodigd om mee naar het strand te gaan. Het was een warme zonnige zomerdag. Ik reed naar Ayla haar huis in Somers. Waar zij, Emma, Jackie en Laura al op me zaten te wachten. We smeerden ons snel in met zonnebrand crème en vertrokken met z’n allen naar het strand.
Op een gegeven moment besloten we een duik in het water te nemen. We zwommen naar het plateau midden in het water, waar we opklommen en wat hebben zitten kletsen. Na een tijdje zwommen we terug naar het strand, waar we wat hebben gegeten. Mijn collega Laura zit op het moment in het kook programma My Kitchen Rules en had een picknick lunch voorbereid voor ons allen. Het was heerlijk.
Uit het niets zagen we een groepje dolfijnen richting het strand zwemmen. Dat was zo bijzonder. Ik trok m’n jurkje uit gooide m’n zonnebril af en dook het water in. De dolfijnen bleven een hele poos rond hangen in het ondiepe gedeelte. Het waren twee volwassen dolfijnen en een baby. Inmiddels kwamen er meerdere mensen het water in en iedereen probeerde zo dicht mogelijk bij de dolfijnen te komen. Ik besloot om bij de menigte vandaan te zwemmen. Dat deed me even aan mijn beppe denken, die zei altijd dat je moeder natuur moet waarderen en dieren met respect moet behandelen, dus deed ik dat. Ik was inmiddels een behoorlijk stuk verderop en op een gegeven moment draaide ik me om en recht voor me, op ongeveer een meter afstand kwamen de dolfijnen nieuwsgierig op me afzwemmen. Ik was een beetje zenuwachtig, mijn god dit was niet te geloven, ze kwamen zo dichtbij! Ze zwommen een paar rondjes om mij heen en vervolgens gingen ze naar het diepere gedeelte. Toen ik het water uit kwam, liepen mijn collega’s op me af. Ze konden bijna niet geloven dat de dolfijnen zo dichtbij me kwamen. Ik had kippenvel, wat was dat bijzonder!
Die zelfde middag rond een uurtje of vier hoorde ik een mevrouw op het strand zeggen dat er een bosbrand in de omgeving was. Toen ik in de auto stapte en naar huis reed, zag ik de grote rook wolken in de lucht hangen. Hoe dichter ik bij Crib Point kwam, hoe groter de rookwolken waren. De brand moest wel dichtbij ons huis zijn. Het hele gebied bleek afgesloten. Gelukkig kon ik via de marine basis thuis komen. Trent was net thuis gekomen en we besloten een koffer met spullen in te pakken voor als we, in het ergste geval moesten vluchten. Blus helikopters vlogen laag over ons huis en we waren omringt door rookwolken. We hadden de tv aangezet om via de livestream de brand te volgen. We zagen een man met een tuinslang het naderende vuur blussen. Het vuur kwam steeds dichtbij zijn huis, een blus helikopter liet een grote bak water rondom het huis vallen en zijn huis was van de vlammen gered. In de avond was de wind gedraaid en leek het erop dat we veilig waren, dus besloten we naar bed te gaan.
Toen we de volgende ochtend wakker werden, was het vuur eindelijk onder controle. Er waren een aantal mensen ingesloten geweest op een strand in de buurt, zij moesten het water in vluchten, gelukkig kon de kustwacht hen oppikken.
Drie dagen na de brand waren alle wegen weer open en zijn Trent en ik door het gebied gereden. Het was overal zwart, verkeersborden waren omgebogen en gesmolten en het hele gebied rook naar vuur. Omliggende huizen waren niet meer beschut en we konden het strand vanaf de weg zien. Het vuur had een enorm groot gebied verwoest en wij hadden geluk gehad..
-
25 Februari 2016 - 11:00
Rick:
Goed dat je het van je afschrijft dat lucht ook aardig op
Het is altijd leuk om je verhaal te horen en bij je eigen ding doen
Gr uit Kenia -
25 Februari 2016 - 15:53
Haike:
Hallo Nynke leuke blog heb je gemaakt. Ik snap best dat je af en toe je familie mist. Je weet ook dat dit een bewuste keuze is geweest maar toch. Je doet veel ervaring op en je bent nog lang niet uitgeraasd. Ooit komt er een moment dat je eindelijk weet wat je wil en waar naar toe je doet het goed en hou vol. Ga door waar je je goed bij voelt en we zien elkaar wel weer. Geniet van alles en om je heen en de bijzondere mensen in je leven. Groetjes Haike -
25 Februari 2016 - 22:26
Nynke:
Dat lucht zeker op Rick. Mijn blog is een beetje mijn dagboek en op deze manier kan iedereen die dat wil, waar ook ter wereld lezen wat er zich in mijn leven afspeelt. Super leuk om jou ook te kunnen volgen gedurende je reis. Voorzichtig aan en lekker genieten! X
Hoi Haike, een bewuste keuze is het zeker geweest, maar dat maakt de keuze niet minder makkelijk. Ik denk dat je gelijk hebt over het gedeelte dat ik nog lang niet ben uitgeraasd. Er zijn hier nog verschillende dingen die ik wil doen. Ik geniet zeer zeker van het mooie land en de lieve mensen die ik heb ontmoet. Bedankt voor je reactie! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley