3993

Op vrijdag ochtend was het dan zover. Na het ontbijt pakten we onze spullen en brachten we de koffers naar de auto. We reden naar Kent Street Deli waar we ons laatste drankje gingen doen met Dan. Hij zat buiten in de zon op ons te wachten. De jongens hebben koffie besteld en ik een sapje. Ik had een knoop in m’n maag en een brok in m’n keel. Ik moest afscheid nemen van mijn aller beste vriendje hier. Mijn maatje, waar ik de laatste 20 maanden ontzettend veel tijd mee heb door gebracht. Ik probeerde er niet te veel over na te denken. Na ons drankje hebben we afscheid van elkaar genomen. Daar gingen we dan, met de auto volgeladen op weg naar Albany.

We hebben de South Eastern Highway genomen, de route was omgeven door het platteland, bossen, heuvels en wijngaarden. Na vier en een half uur rijden kwamen we in het prachtige stadje Albany aan. Albany ligt zo’n 400 km ten zuid oosten van Perth en telt ongeveer 25.000 inwoners. De stad is gesticht in 1826, twee jaar voor Fremantle en Perth, en is daarmee het oudste Europese permanente nederzetting in West-Australië. We hebben ingecheckt bij ons appartement, ons spullen uitgeladen en zijn het centrum ingereden. We hadden al snel een cool koffie café gevonden. Kates Place heeft een prachtig uitzicht over de haven, er liggen boeken die je kunt lenen en er hangt een relaxte sfeer. We bestelden koffie en thee en hebben ons plannen voor Albany uitgestippeld. Vervolgens zijn we naar de winkel gereden waar we boodschappen hebben gedaan. Eenmaal terug in het appartement hebben we samen gekookt. Na het eten hebben we een blok gewandeld. We zijn langs het strand naar de pier gelopen en vervolgens over de vlonders terug naar het appartement gelopen. We hebben een filmpje gekeken en zijn in slaap gevallen.

Zaterdag ochtend waren we vroeg op, want we wilden de Farmers Market bezoeken. De markt was in het centrum op een pleintje achter de winkelstraat. Er stonden tientallen stallen met verse regionale producten zoals; groente, fruit, honing, kaas, olijf olie, vlees, yoghurt, brood, etc. Wij besloten om die avond pasta te eten en hebben een biologische pasta saus gekocht. Toen de stand eigenaar begon te praten wist ik het zeker, hij was Nederlands. De man en zijn vrouw waren acht jaar geleden net buiten Albany komen wonen. Ze verbouwen biologische producten en maken verschillende sausen en marinades. Ze verkopen deze in de weekenden op verschillende markten. We hebben een praatje gemaakt en zijn toen weer door gelopen. We hebben verse groenten gekocht en biologisch gras gevoed rundergehakt. Toen we alle ingrediënten verzameld hadden, hebben we de boodschappen naar de auto gebracht en zijn we door het centrum gelopen. We hebben in wat boetiekjes gekeken en kwamen uiteindelijk bij een Franse bakker uit. We hadden beide wel zin in iets warms gekregen. Ik bestelde een kop thee en een heerlijke lavendel cake. De eigenaar vertelde ons in zijn beste Engels, dat al zijn producten uit de regio komen en hij ze op houtvuur afbakt. Mijn cake was verrukkelijk, je kon alle ingrediënten proeven en ook Trent zijn quiche was heerlijk.

Vervolgens zijn we naar het Anzac’s Centre gereden. Het Anzac’s Centre is gelegen op Mount Adelaide en heeft een prachtig wijds uitzicht over de baai van Albany. Je kijkt uit over de plek waar de schepen in 1914 in konvooi richting Gallipoli vertrokken. Voor velen was het de laatste keer dat ze het vaste land van Australië hebben gezien. We zijn ontzettend veel wijzer geworden over de eerste wereld oorlog. Het was erg indrukwekkend en leerzaam. Om twee uur hebben we de tour buiten door het Heritage Park gevolgd.
Op de namiddag werd het steeds kouder, je kan hieraan goed merken dat de herfst in aantocht is. Trent en ik besloten om een drankje te gaan doen bij het Liberté Hotel in Albany. We hebben een glas wijn besteld en gingen voor de openhaard zitten. Dat was heerlijk genieten. Toen we later in ons appartement kwamen hebben we samen de pasta gekookt, van verse, regionale, biologische producten en dat konden we proeven.

Zondag ochtend wilden we, voordat we naar Esperance vertrokken, graag het Torndirrup National Park bezoeken. We hebben na het ontbijt ons sportkleding aangetrokken en zijn naar Kates Place gereden, waar we een bakje koffie hebben besteld. Nadat we dat ophadden zijn we naar Discovery Bay gereden ons eerste stop in het park. Het was weinig bijzonders en dus zijn we vrijwel meteen door gereden naar de Salmon Holes. Vanaf een houtendek kon je de Salmon Holes en het naastgelegen strand van boven af bekijken. Er waren ontzettend veel mensen aan het vissen en de ene na de andere zalm werd binnen gehaald. Het uitzicht was prachtig. Na een half uur zijn we richting Stony Hill gereden, waar we langs een kleine wandel route hebben hard gelopen. Ik moet immers op een of andere manier mijn conditie een beetje bijhouden. Onderweg maakten we een aantal keer een stop om van het mooie uitzicht te genieten. Vervolgens zijn we naar Jimmy Newhills Harbour gereden waar we overweldigd werden door het prachtige uitzicht. Het is ongelofelijk hoe verschillend het landschap in dit National Park is. Helaas waren The Gap en The Natural Bridge afgesloten, dus maakten we ons laatste stop bij de Blowholes. Wij besloten om het hele stuk naar beneden weer hard te lopen. De golfen kletsten tegen de rotsen aan en het water spoot op in de blowholes. Helaas konden we niet al te dichtbij komen. We besloten om ook de terug de heuvel op hard te lopen, nou na de eerste km en 100 traptreden waren we beiden buiten adem en hebben we het laatste stuk maar gelopen. We zijn weer in de auto gestapt en naar Emu Point gereden. Daar hebben we nog een bakje koffie gedaan voordat we aan ons trip richting Esperance begonnen. We hadden een vijf uur durende auto rit voor de boeg. Om zes uur in de avond kwamen in Esperance aan. We hebben ingecheckt bij ons B&B en zijn na een douche richting het The Pier Hotel gegaan voor avond eten. Het was er erg druk en gezellig.

Halverwege de nacht werd ik wakker, ik hoorde iets wat ik niet thuis kon brengen. Ik ben uit bed gegaan en naar het raam gelopen. Toen ik naar buiten keek zag ik dat de golfen zo hoog waren dat het strand voor ons B&B verdwenen was. Er was een storm over gekomen. De golven sloegen tegen de rotsen en dat maakte ontzettend veel lawaai. Het begon te regenen en ik besloot weer het warme bed in te kruipen. Toen we in de ochtend wakker werden stormde het nog steeds. Helaas voor ons maakt dat het kust plaatsje Esperance iets minder aantrekkelijk, aangezien er hier niet veel is behalve een Nationaal Park en een aantal van de mooiste stranden van Australië. Maar goed dit had ook zijn charme en we hadden nou eenmaal geen invloed op het weer. Na het ontbijt besloten we de Great Ocean Drive te rijden, dat is een 40 km lange route langs de kust lijn en verschillende bezienswaardigheden rondom Esperance. We zijn langs het Pink Lake gereden, wat overigens niet meer roze is omdat ze het kort geleden hebben opgeschoond. Vervolgens reden we van Eleven Mile Beach langs Ten Mile Lagoon naar Nine Mile Beach. Hier was het even droog en beloten we om de auto uit te gaan en een kleine wandeling te maken. Toen het weer begon te regenen zijn we naar de auto gerend en via het Observatory Point, Twilight Beach, Salmon Beach, Blue Haven en West Beach terug gereden naar het centrum. Waar we bij The Pier Hotel een burger en een biertje hebben besteld. Ik weet dat dat niet het meest gezonde is, maar goed soms heb je weinig keus. Na onze lunch hebben we wat door het dorpje geslenterd. We hebben bij de bank ons adres gewijzigd, wat kaartjes gepost, door een kleding winkel geneusd en vervolgens hebben we boodschappen gedaan. De komende twee dagen rijden we door onbewoond gebied, waar geen winkels te bekennen zijn dus moeten we onszelf een beetje voorbereiden. We hebben flessen water en wat fruit gekocht voor onderweg, we hebben een salade en tonijn wraps gemaakt. Die avond hebben we een filmpje gekeken en zijn vroeg op bed gegaan.

Dinsdag ochtend waren we vroeg op, even douchen, onze spullen pakken en naar boven voor het ontbijt waar Helen, de gastvrouw, de tafel al had gedekt. Ze wist dat we een lange dag rijden voor de boeg hadden, dus was ze extra vroeg op gestaan. We kregen een schaaltje met fruit en ondertussen maakte zij roerei met spek en toast voor ons klaar. Het was heerlijk en we zaten na de tijd ontzettend vol. We hebben afscheid genomen en zijn in de auto gestapt. We hadden vandaag negen en een half uur rijden voor de boeg.

We zijn van Esperance naar Norseman gereden, een klein historisch goudmijn dorpje. Daar hebben we getankt en we zijn de Eyer Highway opgereden, de enige highway van West naar Oost Australië. Onderweg kwamen we elke 200 km een tankstation met wegrestaurant tegen, hier tankten we waar nodig, strekten onze benen en gingen naar de wc. Van Balladonia naar Caiguna kwamen we over ’90 mile straight’ het langste stuk rechte weg van Australië, van maar liefst 146,6 km lang. We kwamen onderweg veel wilde dieren tegen. O.a kangoeroes, dingo’s, haviken en gele klauw adelaars. Zo ontzettend bijzonder om dat allemaal in het wild te mogen zien. Toen we de Madura pass overstaken hadden we een fantastisch uitzicht. Het was de hele reis vlak geweest en in een keer waren wij op de top van een berg en hadden we uitzicht over de hele vallei en konden we in de verte de Southern Ocean zien. We passeerden een tijdzone en moesten onze klok 45 minuten vooruit zetten. Het begon te schemeren, nog een klein uurtje rijden en we kwamen aan bij het motel in The Border Village. We hebben ingecheckt en zijn naar ons kamer gegaan. Het motel zag eruit als de motels in een Amerikaanse film. We parkeerden de auto voor de kamerdeur. De kamer was klein en simpel ingericht, de badkamer was blauw, we hadden velours rode gordijnen en het tapijt in de kamer leek uit een druk bezocht casino te zijn gerukt. We hebben ons spullen uitgepakt en zijn naar het restaurant gelopen waar we hebben gegeten. Natuurlijk was er weinig keus en niks vers op het menu te bekennen. Ik had saucijsjes, aardappelpuree en groente besteld, het was erg basic. Eenmaal terug in onze kamer hebben we na een douche de kamer geïnspecteerd op kakkerlakken en zijn we op bed gegaan.

De volgende ochtend waren we weer vroeg op. We wisten niet zeker waar deze dag ons zou brengen want we hadden voor die avond nog geen hotel geboekt. Na twee uur rijden hebben we een stop gemaakt bij de Head of the Bight. Dit is één van de meest spectaculaire plekken in de wereld waar je walvissen kunt spotten. De walvissen verblijven op zo’n vijf maanden per jaar op deze plek, waar zij paren en de moeders hun jongen baren. Helaas waren er voor dir seizoen nog geen walvissen gespot. Gelukkig was er genoeg te zien. We hebben de boardwalk gelopen en kwamen bij de Bunda Cliffs uit. Dit is de langste onverstoorde lijn of zee kliffen in de wereld van zo’n 100 km lang en 60 tot 120 meter hoog. Na dit adembenemende uitzicht zijn we in de auto gestapt en in een stuk naar Ceduna gereden. We hadden genoeg van het rijden en besloten om hier een hotelkamer te boeken. We hadden de perfecte plek snel gevonden. Een hotel aan het strand met beveiligd parkeren, want er zwierven allemaal Aboriginals op straat. En onder het hotel zat een restaurant waar we voor een degelijke prijs goed eten konden krijgen. Na een douche zijn we naar het restaurant gelopen waar we een glas wijn en oesters hebben besteld. Vervolgens kwam het hoofd gerecht op tafel. We hebben heerlijk gegeten en wel uren met elkaar zitten praten.

Donderdag ochtend waren we weer vroeg op, we hebben beneden in het restaurant ontbeten en zijn in de auto gestapt. Vandaag hadden we weer negen en een half uur rijden voor de boeg. Het regende dus besloten we om in een ruk door te rijden naar Adelaide. Onderweg veranderde het landschap van vlak een eentonig naar groen en heuvel achtig. Hoe langer we reden des te meer verkeer we tegen kwamen. We reden door kleine dorpjes en kwamen uiteindelijk in Adelaide aan. We hadden ons zelf getrakteerd op een super-de-lux hotel midden in de stad. De auto werd voor ons geparkeerd en de bagage werd naar ons hotel kamer gebracht. Toen we weer alleen waren hebben we de balkon deuren geopend en in de kou van het uitzicht genoten. Vanaf hier zagen we een coole rooftop bar waar we naartoe besloten te gaan. The Gallery was een kleine tapas bar in de CBD. De heathers branden en we zijn aan een tafel gaan zitten. We hebben een kan sangria en wat eten besteld. Het eten was ontzettend goed. Eenmaal terug in het hotel hebben we het bad vol laten lopen.

Vrijdag ochtend we werden uitgerust wakker, we hoefden vandaag even helemaal niks dus draaiden we ons nog eens om. Om negen uur moesten we toch maar eens uit bed. Na een douche hebben we uitgecheckt. We konden de spullen in het hotel laten en zijn de stad ingeslenterd. Hier vonden we een klein hip cafeetje in een steegje, The Handsome and The Dutches genaamd, waar we hebben ontbeten. Daarna zijn we naar de Rundall Mall gelopen, het schopping district van Adelaide. Trent wilde graag naar een coole barbershop, dus heb ik hem daar afgedropt en ben ik gaan winkelen. Ik kon niks leuks vinden en dus ben ik na een tijdje slenteren terug gelopen naar de barbershop, waar ik Trent weer kort gewiekt heb opgepikt. We zijn naar Kokos Black gegaan waar we een warme chocolademelk hebben besteld om een beetje op te warmen. Het temperatuurverschil met Perth was groot en we moesten er beide ontzettend aan wennen.
Nadat we wat opgewarmd waren besloten we winterkleding te gaan shoppen. Trent heeft een winterjas, een nieuw overhemd en een paar nieuwe schoenen gekocht. Helaas kon ik niks vinden. Het eind van de middag zijn we terug gelopen naar het hotel, hebben we ons spullen opgehaald en zijn we naar Trent zijn tante in West Beach gereden. Hier zouden we twee nachten logeren. Toen we binnen kwamen was Trent zijn opa er, hij omhelsde ons en was blij ons weer te zien. Trent zijn altijd zo enthousiaste neefje Connor lag nu met griep op de bank, dus opa was aan het oppassen. Trent zijn tante Nadene kwam een uurtje later thuis uit haar werk en we werden weer enthousiast omhelst, ze was blij om ons weer te zien. We hebben een pizza besteld, footy gekeken en gezellig zitten kletsen.

De volgende ochtend zijn Trent en ik naar Harbour Town DFO gereden, een groot outlet centrum zoals Batavia stad. We hebben heerlijk rondgestruind. Rond lunch tijd besloten we richting Glenelg te rijden een populaire buiten wijk van Adelaide. Glenelg is gelegen aan de kust, heeft een prachtig strand, is rijk aan historie en er zijn verschillende hotels en restaurants. We hebben geluncht bij The Moseley een soort van grootcafé met een hippe coole bar, waar we werden bediend door een spontane Zweedse meid. Na de lunch zijn we naar het Bay Discovery Centre gegaan waar we van alles te weten zijn gekomen over de historie van Glenelg. In de namiddag zijn we weer terug naar Nadene gereden waar we met z’n allen hebben gegeten. Het waren een paar gezellige dagen met Trent zijn familie.

Zondag ochtend zijn we vroeg naar Hahndorf gereden, zo’n 26 kilometer buiten Adelaide. Waar we bij een klein cafeetje samen hebben ontbeten. Hahndorf is in 1839 gesticht door Duitse immigranten en heeft nu nog steeds een Duitse uitstraling. We zijn door de hoofdstraat gelopen waar vele kleine boetiekjes, cafeetjes en restaurantjes zijn gevestigd. We zijn bij de Adelaide Hills Winery naar binnen gegaan en hebben een kleine wijn proeverij gedaan. Vervolgens zijn we verder gelopen, winkel in winkel uit. Bij de German Pantry Shop verkochten ze ontzettend veel Duitse en Nederlandse producten. Op de andere hoek van de straat zat Udder Delight Cheese Cellar waar we een kaas proeverij hebben gedaan. Wauw wat heeft dit kleine dorp veel lekkernijen! Tegenover de kaas winkel zat Rock Bare Cellars, waar we een super uitgebreide winetasting hebben gedaan. Njom en wat een heerlijke wijnen! We hebben en aantal flesjes aangeschaft om thuis van na te genieten. Het was inmiddels al laat in de namiddag en we besloten naar het Hahndorf Inn te gaan om een echte Duitse maaltijd te nuttigen. Het eten was heerlijk en alles aan het dorp deed me echt aan Duitsland denken. Het riep herinneringen op van de vakanties met mijn ouders en zusje. En van toen ik als meisje met mijn vader mee ging op de vrachtwagen.

De volgende ochtend was het stukken rustiger in het dorpje. We hebben ontbeten bij Café Assiette, de openhaard stond al te branden en we hebben heerlijk genoten van een laatste Duitse hap voordat we richting Melbourne zouden rijden. Na acht en een half uur rijden kwamen dan eindelijk aan. Het was een lange, indrukwekkende prachtige reis..